Ο δρόμος των διαρκών ανάλγητων πολιτικών που στο όνομα της οικονομικής συγκυρίας συνθλίβει τους αδύναμους, τους μη έχοντες, τον κόσμο της εργασίας, τη νέα γενιά, δημιουργώντας οικονομικό και εργασιακό μεσαίωνα, σαρώνει κάθε μορφή κοινωνικού κράτους και στερεί το μέλλον στους νέους, δεν είναι δυνατό να μείνει χωρίς απάντηση.
Το ασφυκτικό πλαίσιο χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσω της αποδοχής της λογικής ότι για όλα πρέπει να πληρώσει, όποιος δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει αλλιώς, γιατί σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύει η κρατική υπόσταση και ύπαρξη, έχει ως στόχο να στερήσει από κάθε φωνή ή σκέψη αντίστασης τη δυνατότητα να συσπειρώσει αγωνιστικά τις μάζες που πλήττονται.
Η ισοπεδωτική, κατευθυνόμενη πολιτική της υπόδειξης, ουσιαστικά της μαζικής συνδικαλιστικής δράσης, ως υπεύθυνης για μεγάλο μέρος από τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας και η στοχοποίηση των δρώντων στους χώρους των κοινωνικών αγώνων, δημιουργούν το υπόβαθρο της μελλοντικής υποθήκευσης κάθε μορφής αγώνα ο οποίος θα μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στα σχέδια των ισχυρών, για όσο το δυνατό μεγαλύτερο κέρδος.
Το φαινόμενο παίρνει περισσότερο ανησυχητικές διαστάσεις από το γεγονός, ότι στο βωμό μικροπαραταξιακών σκοπιμοτήτων που δεν έπρεπε να έχουν καμιά απολύτως θέση στη σημερινή συγκυρία που τα πάντα είναι στο στόχαστρο και τα πάντα.....